mavidenilen cocuk

“Mavi kadar temizdi hayalleri,
Yalansız ve saf…”

Yine başlıyorum mavi denilen çocuğu yazmaya. Yeter mi ki bu sayfalar. Kaybettiklerini yazayım mı? Ya da kazandıklarını? Kim bilebilir ki. Ya da şuradan başlayayım. O günden.

O gün ( 18 Kasım’ı 19 Kasım’a bağlayan gece)

Uzun bir düşünce yolculuğundan sonra son durağa yaklaştığını çoktan fark etmesine rağmen bir türlü son durağa gitmek istemiyordu. Son durakta ne ile karşılaşacağını, onu kimin karşılayacağını ve nasıl bir tepki vereceğini tahmin edemiyordu. Yine de cesurdu ve yapacaktı gönlünden geçeni. O gün ilk defa bir kıza “seni seviyorum” dedi. Korkularının önemsiz olduğunu anlamıştı.
…

Yine bir gece

Mavi hastaydı. Üşütmüştü. 2 gündür ilaçla ayakta duruyordu ve okula gidiyordu. Amaç okul değildi, sevdiğini görmekti. O gece yine ilacını içti ve geçti pc’nin başına… Ve bir ayrılık haberi. Hasta mavi kötüleşti. İlk defa mavi böle bir duruma düşmüştü. Bir gece ansızın ayrılalım demenin anlamını belki de en iyi mavi biliyordu. Çok koydu maviye. Hasta haliyle günlerce sokaklarda dolaştı. Dolaştı…
…
Yine bir gece

Mavi yavaş yavaş kendine geliyordu. Hayata yön vermeye başlamıştı. Mavi hayatı zorluyordu ve zaman maviyle baş edemiyordu. Ve bir haber daha sevdiği kız başkasıylaydı. Ne yapacağını şaşırdı. Birkaç serzenişten sonra susmayı tercih etti. En iyisiydi ve yapabildiği en iyi şeylerden birisiydi susmak. Sustu ve sadece izledi…
…
Yine bir gece

Mavi artık hayata yön vermeyi tamamen öğrenmişti. Her şeyi istediği gibi yapıyordu ve hiç kimsenin karışmasına izin vermiyordu. O gece bir şeyler ters gidiyordu. Her şeye rağmen sevdiği kızı çok kötü bir durumda buldu. Ölümü düşünüyordu. Bir zamanlar kendisinin yaptığı gibi. O kız hala mavi için değerliydi ve onu hayata döndürmeliydi. Sonuç ne olursa olsun. Başardı da… Ya da öyle gördü o an… Yeni şiirler, yeni aşk ilanları başlamıştı.
…
Yine bir gece

Çok kötü bir geceydi mavi için. 1 ay sonra 21 yaşına girecekti ve bu yaşamı boyunca hiç kimsenin peşinde koşmamıştı. Peşinden koştuğu bir kişi vardı o da o gün “sana güvenmiyorum, sana inanmıyorum” demişti. Mavi neye uğradığını şaşırdı. Oysa mavi ne kadar çok güvenmişti ona, ne kadar çok inanmıştı ona… Bildiği bütün küfürleri etti, bütün bedduaları etti…

Ve yine bir gece (bu gece)

Ne garip değil mi? Mavi her şeyi gece yaşadı. Oysa en çok gündüzü seviyordu. Çünkü güneş gözyaşlarını gizlerdi mavinin. Her gece sabaha kadar ağlamak nedir bilir misiniz? Mavi çok iyi biliyor. Sebeplice ağlamak. Her gece kalbinin sanki duracakmış gibi sızlaması. Ne kadar acı değil mi? Ne kadar katlanabilir buna bir beden? Mavi yoruluyor artık. Her gece onun güzel yüzünün gözünün önüne gelmesi, sesinin kulaklarında çınlaması…. Oysa ne garip mavinin çevresindeki çoğu kişi “unutursun be abi, boşver” diyordu. Ama bilmiyorlardı ki bu herhangi bir sevgi değildi. Bu mavinin aşkıydı…